ولى سر به راهى …

خودت را میزنى به “آن راه” و میروى…

و همه، چه خوش باورانه فکر میکنند..

که تــو.. “روبراهى”….

تمام ثانیه هایت هم که تنگ شود هی میگویی الان است که نگرانم شود

دیگر باید سراغم را بگیرد

گاهی دلت میخواهد دلش را به شور بندازی

و به شوق بیایی از این همه خواستن

گاهی ……

گاهی ……

گاهی ……

که مبادا کسی آنرا بدزدد و عاشقمان کند غافل از اینکه برای عاشق کردنمان ،

عقلمان را مید‌زدند…. و بعد ما میمانیم و “قلبی” که اندیشیدن بلد نیست!

در تاریکی و خلوت خودت ناله کن، چون ادما سمعک ندارند که صدای ناله ای بشنوند!

عینک شان هم گم شده نمی بینن که گلی پر پر شده…!!!

یهو یه آهنگی، یه نوشته‌ای، یه اسمی، یا حتی یه حرفی …‌

همه خاطراتو میاره جلو چشمت ..

هر روز خاطراتم را الک میکنم..

و جز دلتنگی تو چیزی برایم نمیماند

نه تو آمدی

نه فراموشی…

خیالی نیست…من کوه میشوم و پای نبودن هایت میمانم

اما ای کاش میدانستی بی تو تمام لحظاتم رنگ پاییزند

همدیگر را رنگ میکنیم ،

من با مداد سیاه، دنیا با مداد سفید!……

من ..

روزهای اونو ! ..

اون ..

موهای منو ! …

همین که هستی کافیست…!

دور از من…..!

بدون من….!

چه فرقی میکند؟؟؟

گل میخری!! خوب است!!

برای من نیست؟!

نباشد!!!

همین که رختمان زیر یک آفتاب خشک میشود کافیست…..

دلخوشم به این حماقت شیرین…