همه چیو فراموش میکنی

یهو یه آهنگی، یه نوشته‌ای،

یه اسمی، ی

ا حتی یه حرفی …‌

همه خاطراتو میاره جلو چشمت ..

آشناشدند..عادت شدند..عشق شدند..روزگارشدند..

خسته شدند..بی وفاشدند..دورشدند..بیگانه شدند..و فراموش ھم می شوند

و دوبارہ غریبه می شوند…

در تاریکی و خلوت خودت ناله کن،

چون ادما سمعک ندارند که صدای ناله ای بشنوند!

عینک شان هم گم شده نمی بینن که گلی پر پر شده…!!!.

ﺭﻭﺯﯼ ﺩﻟﺶ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺪﺍﯼ ﻗﺪﻣﻬﺎﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﻮد.

ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺁﺭﺍﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺭﺍﻣﺸﺖ.. ﺩﻕ ﮐﻨﺪ،

ﺍﯾﻦ ﺳﺰﺍﯼ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ…

که مبادا کسی آنرا بدزدد و عاشقمان کند غافل از اینکه برای عاشق کردنمان ،

عقلمان را مید‌زدند….

و بعد ما میمانیم و “قلبی” که اندیشیدن بلد نیست!

تمام ثانیه هایت هم که تنگ شود هی میگویی الان است که نگرانم شود

دیگر باید سراغم را بگیرد

گاهی دلت میخواهد دلش را به شور بندازی

و به شوق بیایی از این همه خواستن

گاهی ……

گاهی ……

گاهی ……

حالا من با این شهری که اغشته به بوی توست چه کنم!!

ولى سر به راهى … خودت را میزنى به “آن راه” و میروى… و همه،

چه خوش باورانه فکر میکنند.. که تــو.. “روبراهى”….

شاید رنگ مورد علاقه یکدیگر نباشیم!!!

اما روزی … برای کامل کردن نقاشیمان به دنبال هم خواهیم گشت ..

به شرطی که همدیگر را تا حد نابودی نتراشیده باشیم….

من با همه تنهایی خود به یاد آن همه خاطره ها می نویسم..

به یادت هستم و شاید روزی…

غرق در تنهایی خود بنویسم..

من به یادت مردم…