آب در هاون کوبیدن است اینکه من شعر بنویسم و تو فال قهوه بگیری وقتی آخر همه شعرهای من تو می آیی و ته همه فنجان های تو من می روم …

در ته فنجان قهوه ام کفش های توست فقط نمی دانم می آیی یا می روی …

دسته ی کاغذ بر میز در نخستین نگاه ِ آفتاب کتابی مبهم و سیگاری خاکسترشده کنار ِ فنجان ِ چای از یاد رفته بحثی ممنوع در ذهن

کام اول و عمیق از سیگار طعم قهوه تلخ گوشه دنج کافه بوی برف نو که می بارید و دست هایی که روی پیانو می رقصید فرصت عاشقی کردن بود ، جای تو خالی اما …

گاهی اوقات دلم تنگ طمع تلخ اشک هایم می شود و آرام می بارم و می نوشم …

گویی قهوه ای تلخ از جنس حقیقت می نوشم …

چه کسی می گوید قهوه تلخ است؟

قهوه در برابر روز گار تلخم شیرین ترین نوشیدنی عالم حساب می شود …

قهوه فقط یاداور است …

یاداور لحظات شیرین با تو بودن …

قهوه شیرین است …

خیلی شیرین …

کافه چی بر روی میزها شعر می نویسد اینجا طعم دلتنگی ها از قهوه هم تلخ تر است … !

قهوه چی زیاد قهوه ام را شیرین نکن طعم روزگارم کم از تلخی قهوه ات نیست

این گونه نیا که هر از چند گاهی باشد نیا دنیایم را آرامشم را سکوت اجباری روزهایم را نریز به هم … که مجبور باشم مدیون قهوه خانه شوم از بس که خاکستر و دود سیگار مهمانش می کنم نیا لعنتی اینگونه گذرا نیا …

دیگر بازی بس است بیا شمشیر ها را کنار بگذاریم و فنجانی چای بخوریم اما چرا دستان تو خونی و پشت من می سوزد؟

من سرد

هوا سرد

برف سرد

زمستان سرد

تو با من سرد

دنیای من سرد

همه چیز سرد

ولی فنجان قهوه ام گرم

این تضاد برای یک لحظه مرا به آرامش می برد